Er is een moment in mijn leven geweest waarop ik dacht: nu snap ik pas écht wat mijn moeder voelde.”
- Daphne Blankestijn
- 6 mei
- 3 minuten om te lezen
Mijn moeder kreeg naarmate ze ouder werd steeds meer last van somberheid en angstgevoelens. Doodsangst. Als kind had ze tijdens de oorlog in een kamp gezeten. Haar vader heeft ze nooit meer teruggezien.
Ik herinner me hoe onbegrepen ze zich voelde met haar angsten en depressies. Zoals die keer dat de psychiater suggereerde dat ze maar ‘lekker elke dag in de tuin moest gaan werken’. Goed bedoeld – en natuurlijk kan de natuur helend zijn – maar door zulke opmerkingen voelde ze zich nog minder gehoord.
Zelf kon ik me als kind totaal niet voorstellen hoe het zou zijn om somber of depressief te zijn. Ik bruiste van de energie; mijn glas was niet eens halfvol – het liep over.
“Hoe dóe je dat toch allemaal?” kreeg ik vaak te horen. Een gezin met drie kinderen, een baan met veel verantwoordelijkheid, zorg voor mijn ouders... Maar mijn energie leek onuitputtelijk.
Tot mijn vader overleed en mijn moeder steeds meer zorg nodig had. Niet zozeer lichamelijk, maar vooral haar doodsangst en depressies speelden een allesoverheersende rol.
En bij mij raakte de bodem van mijn energieput in zicht.
Tot overmaat van ramp belandde ik in de overgang. Voor het eerst in mijn leven ervaarde ik gevoelens van somberheid. Als een donkere deken die over je heen ligt wanneer je wakker wordt.
“Dus zó voelt het om somber te zijn,” dacht ik. “Maar dan is dit nog maar een fractie van wat mijn moeder moet hebben gevoeld.”
Ik had geen idee dat overgangsklachten ook psychische klachten kunnen veroorzaken.
Wat mij hielp?
Meer verbinding met mezelf. Veel wandelen en luisteren naar inspirerende podcasts over persoonlijke ontwikkeling. Alleen nog dingen doen die energie geven.
Ik volgde een tweejarige opleiding ‘Sjamanisme, meditatie en healing’. Oorspronkelijk bedoeld om anderen te ‘healen’, maar uiteindelijk gaat het natuurlijk vooral over jezelf.
Ik stond iedere ochtend om zes uur op en begon met ademhalingsoefeningen, meditatie en yoga. Daarna schreef ik in mijn journal en las ik een paar pagina’s uit een inspirerend boek. Ongelooflijk hoeveel boeken je dan in een jaar kunt lezen! Die tijd voor jezelf is zó waardevol. En ademhaling en meditatie hebben echt een kalmerende werking op je zenuwstelsel.
Ook besteedde ik aandacht aan de kwaliteit van mijn slaap. Als nachtvlinder kwam ik altijd pas laat tot leven en ging ik het liefst pas na middernacht slapen. Maar als je ’s ochtends vroeg op moet, is die combinatie funest. Eigenlijk was ik structureel oververmoeid. Dat hield ik lang vol – tot de overgang. Toen ging het mis, mede door die gebroken nachten waarin ik badend in het zweet wakker werd.
Langzaam krabbelde ik weer op. En soms overvalt die donkere deken me nog weleens. Maar nooit meer zoals toen. En ook niet te vergelijken met wat ik bij mijn moeder zag. Soms is het gewoon te groot.
Het is ook een van de meest gehoorde klachten bij de vrouwen die ik begeleid: gevoelens van somberheid en uitputting.
Juist dan is het belangrijk om jezelf op 1 te zetten, je zenuwstelsel tot rust te brengen en dingen te doen die je energie geven.
Maar het blijft maatwerk – ieder mens is anders.
Dus: blijf er niet mee rondlopen.
Ga het gesprek aan met je huisarts of een andere gekwalificeerde hulpverlener. Alleen al écht gehoord worden, kan een wereld van verschil maken.
Maar waar vind je een gekwalificeerde hulpverlener die echt bij je past?
Een prachtig initiatief op dat gebied is Healing Grounds
Een plek waar je gezien en gehoord wordt, en waar je begeleiding krijgt in het onderzoeken van je gezondheid. Je ontvangt betrouwbare suggesties voor professionals die bij je passen, zodat je vol vertrouwen de volgende stap in je helingsproces kunt zetten.
Het gehoord en gezien voelen....dat was wat ik mijn moeder enorm gegund had.
Kommentarer